01.04

ყველაზე მაგარი პერიოდი – როცა შეგიძლია ჯინსის კურტკით და შიგნიდან რაიმე მოკლემკლავიანი მაიკით იარო.

ჩემთვის ეს სეზონი უკვე დაიწყო, რაც ნიშნავს იმას, რომ დღეში რამდენიმე საათს ვატარებ გარეთ, ვსეირნობ და ვნახულობ მეგობრებს – მოკლედ სოციალურად აქტიური ვარ, არ მეშინია ადამიანების ნახვა და არ მეზარება მათთან კონტაქტი.

წინა პოსტის კომენტარებში პერწკლმა ჩემი ერთი ბავშვობაში უსაყვარლესი წიგნი გამახსენა – “ყვითელი კოდალას ორდენი”, ავტორი – მონტეირუ ლობატუ. მაგრად მიყვარდა, ჩემს “მთავარ” თოჯინას აქ მოქმედი გმირის, ემილიას სახელი ერქვა და სულ მაინტერესებდა, რა გემო ჰქონდა ჟაბუტიკაბას (რატომღაც ზღმარტლის მსგავსი რამე წარმომიდგენია დღესაც).

ოდესღაც ბავშვობაში ერთი ბინიდან მეორეში გადაბარგების დროს ეს წიგნი აღარ გადავიტანე, ძალიან დაძენძილი იყო. ახლა შემომიტია ნოსტალგიამ და მაგრად მომინდა ახლიდან წაკითხვა. თან ვიფიქრე, რომ აი თუ ვიშოვე, ხმამაღლა წავუკითხავ მუცელს-მეთქი (სხვა ხომ ყველა წიგნი, რაც ხელში მომხვდა, ხმამაღლა ვიკითხე და ეგღა დარჩა ჩემს ჯერარდაბადებულ შვილს მოსასმენი რა… ყოველ დღე ვპირდები საკუთარ თავს, რომ დავალაგებ ტანსაცმელების კარადას და ხმამაღლა წავიკითხავ რამეს. ჯერჯერობით არც ერთი შემისრულებია).

დღეს რუსთაველზე ბუკინისტური მაღაზია რომაა, იქ ვიყავი და ვიკითხე ეს წიგნი. გამყიდველმა, არა, არ გვაქვს, მაგრამ რა ხდება, რა გჭირთ ამ წიგნზეო. ჰა-მეთქი? უკვე მერამდენე კითხულობს, ვეღარც ვითვლიო, სამი თვის წინ კი ვუშოვე ერთ ბიჭს, მაგრამ მაგის მერე აღარავის ჩაუბარებიაო.

რაღაც სასიამოვნო შეგრძნება იყო – რომ აი, ამ ქალაქში კიდევ დადიან ჩემსავით ვიღაცეები და ეძებენ ბავშვობისდროინდელ საყვარელ წიგნს, რომელიც მეგონა, რომ იშვიათობა იყო და თურმე რამდენს უყვარს ჩემ გარდა.

მოკლედ, სოფი, მაინც მოგიწევს ჩემთან ერთად მარჯანიშვილზე და სხვა შენთვის ცნობილ ბუკინისტურ ადგილებში წამოსეირნება ამ წიგნის საპოვნელად.

საღამოს ნატოშაც ვნახე და გადავწყვიტეთ, რომ დავტკბებით ბედნიერი ამინდებით და შაბათ-კვირას კუს ტბაზე ან ბოტანიკურში ან სადმე მსგავს ადგილებში ავალთ, ბევრს არ ვილაქლაქებთ, ის ფოტოაპარატს გააცლის მტვერს, მე კიდევ ბლოკნოტებს და წიგნებს და ვიქნებით ბედნიერები ბუნებაში. თან რაღაც ძალიან შემოქმედებით ღიჭინებს ვგრძნობ ამ ბოლო დროს.

ა ხო, პირველი აპრილია და ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ არავინ მომიტყუებია, არავის მოვუტყუებივარ და ამ დებილურმა დღემ სრულიად არადებილურად ჩაიარა.