სამი 8 აგვისტო

08.08.07

კიბორგას ფორუმიდან ვიცნობდი და არაფორუმულად მეზიზღებოდა.

ყველაფერი იქიდან დაიწყო, რომ რატომღაც ჩემი შებმა გადაწყვიტა, თან ძალიან არასწორი მეთოდებით. ჯერ ამაზე მომეშალა ნერვები – “პუნქწიკი” მაქვს ცოლიან კაცებთან დაკავშირებით (მაშინ ცოლი ჰყავდა), არასდროს, არასდროს გამომიჩენია ინიციატივა ცოლიანთან მე თვითონ და საშინლად მაღიზიანებდა, როდესაც აქტიურობდნენ თავად.

კიბორგას მიერ “ინიციატივის გამოჩენა” არ იცით თქვენ კიდევ, რას ნიშნავს! დღეში 7-8-ჯერ მირეკავდა სხვადასხვა იდიოტური მიზეზით:  “კისი, ჩემი იმეილი შეამოწმე რა, პაროლი “კაპიტან1928387”; “თუ შეიძლება ფორუმზე შედი ჩემი ნიკით, პიემი უნდა მომსვლოდა, წამიკითხე და წაშალე – არ მინდა, რომ ჩემმა ცოლმა ნახოს.” თან ყოველ მომდევნო დღეს პაროლი შეცვლილი ჰქონდა ხოლმე.

დღემდე გაოგნებული ვარ და ვეკითხები, რატომ ეგონა განსაკუთრებით აი ამ ბოლო ფრაზების მსგავსი თხოვნებისას, რომ ერთ ქალს მაინც დედამიწაზე ამით დააინტერესებდა.

მაგრად ნერვებზე მშლიდა მისი უაზროდ გრძელი პოსტები. მახსოვს ერთი თემა იყო ფორუმზე, “მოგწონთ თუ არა საკუთარი სხეული”. ყველა პოსტავს “კი, მომწონს” ან “არა, არ მომწონს”. მოდის კიბორგა და აცხობს უზარმაზარ პოსტს ყოველი საკუთარი ნაკვთისა და კიდურისადმი დამოკიდებულების აღწერით, მერე ფილოსოფიით  ზოგადად სხეულის თემაზე, შიგადაშიგ სტრაიკბოლის, ომისა და რაგბის ხსენებით – მოკლედ, ერთხელ მაინც თუ წაგიკითხავთ მისი პოსტი,  ადვილად შეძლებთ წარმოიდგინოთ.

იმ პერიოდში ფორუმზე “სერიალის”  წერა დავიწყე, “ერეგენუსი” ერქვა – ფორუმზე მომხდარ ამბებს ვაშარჟებდი. ბოლოს, როცა კიბორგ-მაკლაუდის სახელის ხსენებაზეც კი გულისრევის იმიტაციას ვაკეთებდი, ავდექი და “ერეგენუსის” ერთი თავი ავტომატური რეკვის რეჟიმში მყოფ რობოტ ციბორგს დავუთმე, რომელსაც ნებისმიერი მდედრის დანახვაზე თავზე ანტენა ეზრდებოდა.

“ერეგენუსმა” გაჭრა და იმის შემდეგ კიბორგა ერთი წლით გაუჩინარდა ჩემი ცხოვრებიდან.

ერთი წლის შემდეგ კი თავად დავუკავშირდი. აზრზე არ ვარ რატომ. სახლიდან წამოსული ვიყავი, მეგობართან ვცხოვრობდი, ჩემი იმ დროისთვის ყველაზე ხანგრძლივი ურთიერთობა დასრულებული იყო და ერთხელაც უბრალოდ მივწერე.

იმ დროს ამერიკაში ცხოვრობდა და 5-6 წლის შემდეგ აპირებდა ჩამოსვლას. პირველი წერილიდან ერთი კვირის შემდეგ “5-6 წელი” რამდენიმე თვედ იქცა, საბოლოოდ კი ზუსტად ერთ თვეში, 8 აგვისტოს – თბილისისკენ მომავალ თვითმფრინავში იჯდა, მე კი აეროპორტში ველოდი. ერთად გადავედით საცხოვრებლად.

რა თქმა უნდა, დღემდე უარყოფს, რომ ჩემ გამო ჩამოვიდა. ამაზე სულ მეცინება და ვეუბნები, რომ მჯერა – მე არაფერ შუაში ვიყავი.

08.08.08

ომზე, აფხაზეთზე, სამაჩაბლოზე, რუსეთზე, საქართველოზე უამრავჯერ გვისაუბრია და გვიკამათია.

მე ვფიქრობდი, რომ საჭირო არ იყო ომი, მეკიდა რა ერქმეოდა ქვეყანას, სადაც ვცხოვრობდი და თუ მაინც და მაინც – XXI საუკუნეში ფიზიკური ძალით რაიმეს მოგვარება აბსურდად მიმაჩნდა.

კიბორგას აბსოლუტურად განსხვავებული მოსაზრება ჰქონდა ამ საკითხზე და დარწმუნებული იყო, რომ ოდესმე [და იმედი ჰქონდა, რომ მალე] იომებდა აფხაზეთისთვის. ისევე, როგორც იომებდა ყველა მის წარმოდგენაში.

სულ მაინტერესებს, სამხედრო თემატიკა რადგან იზიდავდა, იმიტომ ფიქრობდა დაკარგულ ტერიტორიებზე ამდენს თუ პირიქით, აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს ყოველდღიური გახსენება უბიძგებდა იმისკენ, რომ მილიტარიზმი მისი ჰობი ყოფილიყო და შეექმნა საქართველოში პირველი აირსოფტის (სტრაიკბოლის) კლუბი, სადაც “ვარჯიშობდა” ომისთვის ან ინაზღაურებდა ამ სურვილს.

ამიტომ არ გამიკვირდა 8 აგვისტოს ჩანთა რომ მოიკიდა და გორისკენ წავიდა. უფრო გამიკვირდებოდა, რომ არ წასულიყო. გამიკვირდებოდა უარყოფითად. ამიტომ არც ერთი სიტყვით არ შევწინააღმდეგებივარ. მარტო ბავშვის გაკეთებას ვთხოვდი წასვლის წინ.

მეშინოდა, რომ მოკვდებოდა? – არა, იმიტომ, რომ სიკვდილის შანსი ყველგან ერთი და იგივეა, იქ კი ისე მაინც მოკვდებოდა, როგორც უნდოდა.

უფრო მეტად იმას განვიცდიდი, თუ მოკვდება, უაზროდ არ მოკვდეს-მეთქი. “აზრი” მაინც და მაინც ომში გამარჯვება არ არის. რომ მიდიხარ შენთვის, უცებ ბაც, ბომბა და იჟუჟება ნახევარი ქალაქი – აი ესაა ომში უაზროდ სიკვდილი.

თან დარწმუნებული ვიყავი, რომ ამდენი წლის სტრაიკბოლის გამოცდილება იმაში მაინც დაეხმარებოდა, რომ ღიაზე ბოდიალს არ დაიწყებდა და რამეს შეეფარებოდა ხოლმე [ამაში მწარედ შევცდი, დღემდე ვეკაიფები მაგაზე, როგორ მიტასაობდა მარტო გზაზე და როგორ ჩაუწუილა ტყვიამ. მერე კი იკადრა გადასკუპება ბუჩქებში].

იმ დღეებში ყველა შემზიზღდა, ყველა მამაკაცი, ვინც იქ არ წავიდა.

სულ ფორუმზე ვიჯექი და ბლოგს ვანახლებდი ინფორმაციის მიღებისთანავე. და თან ყველა მეზიზღებოდა.

კაცები, რომლებიც იმპოტენტებივით იჯდნენ და იგინებოდნენ ტელევიზორის მისამართით, ფორუმებზე, ქუჩებში ბირჟებზე.

მეზიზღებოდნენ ეს კაცები, რომლებმაც ხელები დაიბანეს და ყველაზე მეტად მეზიზღებოდნენ კაცები, რომლებიც ცოლებსა და დედებს ამოეფარნენ – აი ის ტიპები, წასვლა რომ უნდოდათ ვითომ და დედა რომ გადაუდგა კარებში ან ცოლმა რომ გაიგიჟა თავი და ბავშვები ტირილით რომ გასკდნენ.

ვბრაზობდი, როგორ ვერ ხვდებოდნენ ეს ქალები, რომ იმ წამს თავიანთ მამაკაცებში კაცობა დამარხეს. და როგორ ვერ ხვდებოდნენ კაცები, რა მნიშვნელოვანი მომენტი იყო ეს მათს ცხოვრებაში.

არა, მნიშვნელოვანი იმიტომ არა, რომ სამშობლო გადავარჩინოთ და გულზე ხელების ბრაგუნი. საკუთარი ცხოვრებისთვის, თვითშეფასებისთვის მნიშვნელოვანი.

08.08.09

ახლა ვზივარ, გვერდით კომპზე კიბორგა რაღაც დებილურ ფილმს უყურებს. ჩვენს შორის კალიასკა დგას, სადაც ვილი წევს და სძინავს [ამ მომენტში, პოსტის დაფაბლიშების წინ – უკვე ღვიძავს და ჭაჭყანებს].

ორი წლის წინანდელი 8 აგვისტო რომ არა, მე და კიბორგა არ ვიქნებოდით ამ ოთახში ერთად.

შარშანდელი 8 აგვისტო რომ არა, ვილი არ იარსებებდა. ან დაშორებულები ვიქნებოდით უკვე ან კიბორგა არ შეიცვლიდა დამოკიდებულებას და არ დათანხმდებოდა ბავშვის გაჩენას. ამასაც უარყოფს, მაგრამ იმ სამმა თუ ოთხმა დღემ, რაც ომში იყო, ბევრი რამე გადააფასებინა.

ის მამაკაცები, ვინც მეზიზღებოდნენ, აღარ მეზიზღებიან. მხოლოდ მეცოდებიან ცოტათი. და ის ქალებიც. ჰო, ქალები მაგრად მეცოდებიან – რომ არ იციან რა შეგრძნებაა ცხოვრობდე გმირის გვერდით.

არაა აუცილებელი ვინმემ მედლები დაჰკიდოს, მე ხომ ვიცი, ჩემთვის ხომ გმირია.